Plattdeutsche Betrachtung von Arno Oldendörp, Gegen Ollnbörger Land, denn is wat los!“

Klootscheeten, dat is `n Spill, dat hört to de ollsten, de `t up de wiede Welt gifft. Togang kamen ist dat, so worrt der seggt, as de oll Römers sück averall breet maakt un `n heel grooten Deel van de Welt unner hör Fuchtel harrn. Mit dat Klootscheeten is dat neet man so, nä, wenn een dat rechtschapen dohn will, denn hört der all wat to: Dat mutt heel fell gahn, dor mutt örnlich Puh achter sitten, dor mutt duchtig bi uppaßt un denn ook noch heel good bi küürt worrn, anners kann `n bi dit Spill nix worrn uno ok nix winnen. Averall, wor an de Nordsee freeske Lannen liggen, man ook in Holland, in Irland un in Noordirland, worrt dat Spill bedräven. Un averall geiht dat der denn um, well `t woll an `n besten kann. Neet bloot in de eegen Kuntrei is dat so: Dat geiht smals Land tägen Land und sogar noch dorum, well Klootscheeterbaas van heel Europa worrn deiht. Hier bi uns, wor sück de Klootscheeters van de Eems hento de Weser to de „Freeske Klootscheeter-Verband“ tosamenfunnen hemmen, sünt se Jahr för Jahr naar drum to dohn, well woll Baas in de enkelde Kreisen, in de Lannen un in de Verband worrt. Bisünners hoch geiht dat der her, wenn elker Jahr to Winterstied de Jungen und de Junioren van de Klootscheeters – un all twee Jahr de Mannlü– van `t Ollnbörger Land und van Ostfreesland mal dor un mal hier binanner kamen to de groote Wettstriet in `t free Feld. Junge, denn is wat los! Dor worrt nümmst bi kolt, un wenn `t ook Backsteenen früst. De Klooten (dat sünt Kugels), mit de in de verscheeden Lannen up Sportplatzen of aver Feld schmäten worrt, sünt woll verscheeden groot un hemmen ook verscheeden Gewicht. Man averall kummt dat bloot dorup an, dat de Klootscheeter sein Kloot so wiet dör de Lücht flüchten deiht, as `t man eets geiht. Bi `t Mäten gellt denn de Stä, wor de Kloot to allererst wär up de Grund fallen is. De heele Künst an sück is `n fellen Anloop un denn springen. Man bi `t Springen mutt sück de Klootscheeter na d` Siet dreihn, wort dorbi van sülms breedbeenig, maakt togliek `n düchtigen Rundumschlag mit sien Arm un lett denn de Kloot ut de Hand su usen. Dat mutt heel glatt un sünner Stuuk een in d` anner avergahn, wenn `t `n wieden Flücht gäben sall.